Akif Hancer overwint kanker en maakt opvallende overstap naar Alphense Boys
ALPHEN AAN DEN RIJN - Van de Turkse profclub Antalyaspor naar de amateurs van Alphense Boys. Menigeen zal z'n wenkbrauwen fronsen over de opvallende transfer van voetballer Akif Hancer (20), maar achter die keuze gaat een heftig verhaal schuil. Over hoe een jonge topsporter kanker krijgt, én overwint.
De zon schijnt op een doordeweekse avond in Alphen aan den Rijn. Akif Hancer zet een stoel neer op het hoofdveld van Alphense Boys, waar de rest van het eerste elftal bijna aan de groepstraining begint. Hij neemt z'n tijd om voor de eerste keer openlijk te praten over de zware periode die hij heeft doorgemaakt.
'Het blijft lastig voor mij', zegt Hancer haast verontschuldigend. 'Dit is eigenlijk een emotie die ik niet wil herbeleven.' De 20-jarige Utrechter slikt en wrijft de tranen uit zijn ogen. Het blijft meer dan een halve minuut stil. 'Die emoties gaan niet weg.'
Wereld op z'n kop
In juli 2019 krijgt Hancer te horen dat hij lijdt aan lymfeklierkanker. Op dat moment voetbalt de oud-jeugdspeler van Feyenoord en FC Utrecht in Turkije, bij eredivisieclub Antalyaspor. Er blijkt een kwaadaardige tumor in zijn lichaam te zitten en hij moet meerdere chemokuren ondergaan.
Plotseling staat de wereld van een 18-jarige jongen op z'n kop. 'Aan het eind van dat seizoen merkte ik al dat er wat mis was. Dat ik slaperig was, geen energie had en op trainingen geen fut meer had. Je moeder kent je het beste. Toen ik terugkwam naar Nederland, zei ze gelijk: er klopt iets niet bij jou.'
Gezonde leefstijl
Juist voor een jonge topsporter, in de bloei van z'n leven, komt de onheilspellende mededeling als een schok. Achteraf blijkt die gezonde leefstijl - hij rookt niet en drinkt geen druppel alcohol - in combinatie met een grote vastberadenheid z'n redding te zijn.
'Ook al huil ik nu op camera, toen ik ziek was heb ik niet één keer naast mijn moeder gehuild. Ik heb altijd geprobeerd sterk te blijven. Was het niet voor mezelf, dan was het voor mijn naasten. Dit is een ziekte die anderen meer raakt dan jezelf', zegt Hancer.
Acht chemokuren
Na uiteindelijk acht chemokuren, twee meer dan aanvankelijk gedacht, blijkt in februari 2020 dat de behandeling succesvol is geweest. Er hoeft bovendien geen radiotherapie, oftewel bestraling, aan te pas te komen. 'Die twee extra chemo's heb ik met twee vingers in m'n neus gedaan', grapt Hancer.
Dan, serieuzer: 'Ik was zó blij dat ik geen radiotherapie hoefde. En dat ik ooit nog op het voetbalveld kon staan, maakt niet uit waar.' Enkele maanden later tekent hij een tweejarig contract bij Antalyaspor, dat hem afgelopen winter verhuurt aan Sancaktepe FK, een club op het derde niveau van Turkije.
'Herstelperiodes duren te lang'
Maar aan het bestaan als profvoetballer komt al snel een einde. In februari van dit jaar laat Hancer op eigen verzoek zijn contract ontbinden. 'Qua fitheid merk ik dat het heel moeilijk is om op topniveau mee te draaien. Mijn herstelperiodes duren gewoon te lang en die tijd gaat niemand je geven in het profvoetbal.'
Wat hem nog veel zwaarder valt, is het gemis van zijn familie. Dat geeft voor hem de doorslag om terug naar Nederland te komen. 'Laat ik het zo zeggen: als je moeder je zes keer heeft gebeld omdat je aan het trainen was, alleen om te vragen hoe het met je gaat, dan raakt het je wel.'
Herinneringen ophalen
Nederlandse clubs uit de eerste en tweede divisie tonen volgens hem interesse, maar hij kiest voor een terugkeer naar Alphense Boys. Daar heeft Hancer als D-junior al een jaar gespeeld. 'Als ik hier de parkeerplaats oprij, heb ik al kippenvel. Dat is voor mij echt herinneringen ophalen.'
'Dat ik met mijn vader naast me hier naar wedstrijden kwam', gaat de aanvallende middenvelder verder. 'Dan hoorde ik dat er een scout van PSV op de tribune zat en zei de trainer: let op, speel goed. Dat zijn allemaal dingen die weer naar boven komen.'
Ideaalbeeld heel anders
Profvoetballer worden, spelen in grote stadions, veel geld verdienen. Het is de droom van talloze jongens en meisjes, maar het ideaalbeeld van Akif Hancer ziet er nu heel anders uit. 'Ik had één droom en dat was mijn gezondheid terugkrijgen. Nu ik die heb, is het dat gewoon vasthouden.'
Momenteel heeft hij een voetbalschool in Utrecht samen met een vriend. 'Voor de rest boeit het mij niet waar ik terechtkom, als ik mijn ouders en mijn zus maar naast me heb. Al nemen ze voetbal van me af, zelfs dat vind ik prima. Als ik maar gezond ben, want ik weet hoe het is om geen gezondheid te hebben.'