‘Twaalf meisjes, één verhaal: voorsteling ‘A Country Inside My Head’ brengt persoonlijke migratieverhalen tot leven
ALPHEN AAN DEN RIJN – In Theater Castellum vindt komende dinsdag 3 december de voorstelling ‘A Country Inside My Head’ plaats. In de voorstelling zijn de verhalen van twaalf jonge meiden die naar Nederland zijn gekomen om een nieuw leven op te bouwen, gebundeld tot een personage genaamd Afia. 'Ik hoop mensen aan het denken te zetten, en net voordat ze iets uit hun mond laten glippen, nog even nadenken over een ander,' vertelt regisseur Dimphna van Kempen.
De verhalen van de jonge meiden zijn verzameld tijdens interviews. 'Wij hebben twaalf meiden die over de hele wereld zijn geboren, gesproken. Ik werkte namelijk in het onderwijs waar ik jonge meiden sprak die mij hun verhalen vertelden. Toen dacht ik: ik wil zo graag dat meer mensen deze verhalen horen.'
Oorspronkelijk wilde Van Kempen een voorstelling maken over hoe het is om te vertrekken uit je thuisland. 'Maar toen ik de interviews afnam, viel het me eigenlijk op dat het juist de persoonlijke verhalen waren, zoals je moeder aan het lachen maken, je irritante broertje of hoe het is om jong te zijn en vrienden te zoeken, die de meiden mij vertelden.' Die persoonlijke portretten worden nu vertegenwoordigd in het hoofdpersonage Afia, gespeeld door Kimberley Agyarko.
Sterren missen
De verhalen komen van meiden uit twaalf verschillende landen, waaronder Ghana, Libië en China. Van Kempen pikte het op tijdens de pauzes op de school waar ze theaterles gaf, het Johan de Witt College. 'Ik begon daar na mijn opleiding. Toen was het vooral mijn wereld die een stukje groter werd.'
De regisseur geeft aan dat ze regelmatig dingen tegenkwam waar ze nog nooit over had nagedacht, of manieren waarop ze nog niet eerder naar de wereld had gekeken. 'Ik gaf toen les namens het National Theater en gaf les over de grote Romeo en Julia, en de Griekse tragedies. Maar de verhalen die ik tijdens de pauzes hoorde, vond ik net zo het vertellen waard als de voorstelling waar ik les over gaf.'
Omdat de meiden een andere afkomst hebben, waren het niet allemaal dezelfde verhalen. 'Dus het was zoeken en puzzelen in wat je vertelt, maar er waren ook wel veel overeenkomsten. Zoals hoe erg je je vrienden kunt missen, of de sterren. In Nederland zie je in vergelijking met Kenia zo weinig sterren in de lucht. Ze herkenden zich allemaal in hoe je daar heimwee naar kunt hebben.'
Remake met beeld
In 2021 werd de voorstelling al opgevoerd op scholen. Het NRC Handelsblad noemde het toen een van de vijf beste jeugdvoorstellingen van dat jaar. 'Dat was zo’n fijne ervaring dat we daarna dachten: we willen dat meer mensen het zouden zien,' vertelt Van Kempen. 'Dus is er nu, een aantal jaar later, de remake.'
Ondanks dat Kimberley Agyarko met Afia een combinatie van de twaalf meiden speelt, zijn zij nog wel zichtbaar in de voorstelling. 'Ik heb samengewerkt met documentairemaakster Isaura Sanwirjatmo om het verhaal van zowel Kimberley als de meiden te vangen.' TikToks, vlogs en poëtische beelden in de moedertaal van de twaalf meiden ondersteunen de voorstelling. 'Het is een vrij beeldende, filmische voorstelling. De techniek moet niet uitvallen, anders hebben we een probleem,' grapt Van Kempen.
Ze noemt het beeld dan ook de medespeler. 'De derde medespeler is het publiek. Het verhaal is dat Afia naar het theater komt omdat haar zusje naar Nederland komt, en ze wil dat het voor haar zusje allemaal makkelijker gaat zijn dan voor haar. Daarvoor heeft ze het publiek nodig, omdat uiteindelijk het publiek het zusje ‘op straat gaat tegenkomen’.'
Nadenken voor praten
De voorstelling is vorige week in première gegaan. 'Het is spannend om het land in te gaan, maar ik ben vooral blij dat deze verhalen gehoord gaan worden. Zeker in deze tijd. Mijn nieuws en Instagram staan vol met headlines over mensen, en ik ben blij dat we nu heel persoonlijke verhalen vertellen. Dat je daarmee hopelijk ook luistert, in plaats van alleen een mening over iemand hebt.'
'Ik hoop dat mensen gaan nadenken over de herkenning, verbazing of frustratie die voortvloeit uit de voorstelling,' vertelt Van Kempen. 'Dat mensen de volgende keer voordat ze iets uit hun mond laten glippen, nog even nadenken over een ander. Het zal vooral een leerzame, grappige en ontroerende voorstelling worden, waarin je wordt geconfronteerd met hoe hard de wereld kan zijn.'