Amanda Hopmans en Nieuwe Sloot trots op ‘gouden’ Diede de Groot: ‘Grote droom en doel bereikt’

ALPHEN AAN DEN RIJN - 'Hartstikke blij' en 'supertrots'. Dat is het gevoel dat overheerst bij Amanda Hopmans, Gerben de Groot én Diede de Groot zelf na de dubbele gouden medaille die ze afgelopen weekeinde heeft veroverd op de Paralympische Spelen in Tokio (Japan). De 24-jarige rolstoeltennisster van het Alphense Nieuwe Sloot heeft goud gewonnen in het enkel- en dubbelspeltoernooi.

De druk is torenhoog. Sinds 2018 staat De Groot onafgebroken op de eerste plek van de wereldranglijst. Daarnaast heeft de elfvoudig grandslamwinnares na oktober van het vorig jaar geen wedstrijd op een groot toernooi meer verloren. Eigenlijk verwacht vooraf iedereen dat Diede de Groot twee gouden plakken zou gaan ophalen in Tokio. En dat verwacht ze ook van zichzelf. 'Ik heb de hele week niet ontkend dat ik heel veel druk op mijn schouders voelde', zegt ze na afloop. 'Tennis is mentaal een moeilijke sport. Ik ben blij dat het is gelukt.'

Amanda Hopmans, de coach van De Groot, maakt dat vanuit het olympisch dorp in Tokio van heel dichtbij mee. 'Diede is wel gewend dat op grandslamtoernooien mensen verwachten dat ze de titel komt ophalen. Maar aan het begin van de Paralympics merkte ik wel dat dit iets anders is, omdat dit toernooi maar eens in de zoveel jaar is. Dat gaf heel veel extra druk bij Diede.' Hoe speelster en coach daar gedurende de week mee omgaan? 'We zijn gebleven in ons proces. We weten waar Diede sterk in is en hoe ze wil spelen. Dat heeft goed uitgepakt', constateert de coach van De Groot.

Zenuwen op matchpoints

Met overtuigende cijfers bereikt De Groot de finale door vier wedstrijden in aanloop naar de eindstrijd te winnen. In de finale wacht haar eeuwige rivale: Yui Kamiji uit Japan. De thuisspeelster is de nummer twee van de wereldranglijst en drieënhalf jaar geleden onttroond door De Groot als 's werelds beste. Bijna onafgebroken strijden deze twee de laatste jaren in finales om de hoofdprijs en het is meestal Diede de Groot die aan het langste eind trekt.

Ook in de finale in Tokio gaat het voortvarend. Totdat Diede de Groot op het beslissende moment matchpoint na matchpoint mist en Kamiji in de tweede set 5-2 tot 6-6 terug laat komen. 'Daar hoeven we niet omheen te draaien, het kwam door de zenuwen. Er was veel spanning en er ging van alles door haar hoofd', zegt Hopmans over de zes gemiste wedstrijdballen. 'Op bepaalde matchpoints deed ze heel rare dingen. Na het derde matchpoint, toen ze een makkelijke forehand miste, dacht ik wel dat het heel lastig zou worden en wist ik niet hoe het zou aflopen. Diede zelf wist ook dat het een megakans was.'

Niet ver van Diede de Groot vandaan, zit Amanda Hopmans als coach op de tribune van het center court. 'Ik ben altijd vrij rustig langs de kant. Maar na dat derde matchpoint vond ik het niet meer plezant', erkent Hopmans over dat zenuwslopende kwartier. 'Ik kan niet heel veel. Ik kan alleen rust uitstralen en dingen roepen die je voor de wedstrijd met haar hebt afgesproken.' Op 6-6 herpakt De Groot zich en wint ze de beslissende tiebreak met groot machtsvertoon (7-1).

Hersenschudding

Niet alleen Amanda Hopmans zit gespannen te kijken, in Nederland gieren de zenuwen door de lichamen van haar Nieuwe Sloot-vrienden. Het Alphense tennis- en squashcentrum is sinds 2014 de thuisbasis van Diede de Groot. 'Ik zat net als velen op het puntje van mijn stoel', zegt Gerben de Groot. Hij is rolstoeltennistrainer voor de jeugd van Nieuwe Sloot. 'Iedereen had verwacht dat ze zou winnen, maar dan moet je het als vedette wel waarmaken. Als ze dan zes matchpoints niet benut, dan word ik heel zenuwachtig', beschrijft hij zijn eigen gemoedstoestand.

Na afloop van haar gewonnen enkelspelfinale (6-3, 7-6) op vrijdag, maakt Diede de Groot bekend dat haar voorbereiding ernstig is verstoord doordat ze in Tokio een mogelijke hersenschudding oploopt. 'Tijdens een training had ik heel hard mijn hoofd gestoten omdat ik tegen een muur aan reed. Het was echt een harde klap. Ik had vier dagen veel hoofdpijn en ook echt verschijnselen van een hersenschudding', vertelt ze. 'Ik heb ondanks de heftige voorbereidingsweek, waarin ik weinig focus had en het enorm heet was, geprobeerd 'steady' te blijven en dat is gelukt.'

Half vijf 's nachts

Het is bijna middernacht als Diede de Groot haar eerste gouden medaille uitgereikt krijgt. Ruim twaalf uur later moet ze aantreden in de volgende finale. 'Ik moest nog naar de dopingcontrole en met pers spreken. Ik was half twee 's nachts terug in het dorp en wilde heel even genieten. Ik ben om kwart over twee gaan proberen te slapen maar heb tot half vijf klaarwakker gelegen. Ik denk dat ik drie uurtjes geslapen heb.'

De dubbelspelfinale op zaterdag is totaal niet spannend. Slechts één game staan Diede de Groot en Aniek van Koot af tegen de Britsen Lucy Shuker en Jordanne Whiley (6-0, 6-1). 'Ik was zo blij dat Aniek zo sterk was en niet tot nauwelijks fouten maakte. Dat maakte het voor mij wat makkelijker. Ook al dacht ik soms: mijn schouders willen niet meer.'

'Successen samen beleefd'

De missie is voltooid. 'Bij mij overheerst een heel trots gevoel. Het is zo'n lange weg geweest. Zeven jaar geleden was zij heel jong en ik was onervaren als rolstoelcoach', blikt coach Amanda Hopmans (45), zelf voormalig proftennisster in het valide tennis (nummer 72 van de wereldranglijst), terug. 'We hebben alle successen samen beleefd. Alleen deze prijs ontbrak nog en stond al heel lang op het verlanglijstje.'

Want iedere mondiale rolstoeltennisprijs die je maar kunt winnen in het enkel- en dubbelspel heeft Diede de Groot nu ook gewonnen. Van het wereldkampioenschap tot de Paralympische Spelen, en van de Australian Open en Roland Garros tot Wimbledon en de US Open. 'Dat het dan nu echt gebeurt, geeft mij wel een heel erg supergaaf gevoel.'

Eén officieuze prijs ontbreekt nog: de golden slam. In één kalenderjaar alle vier de grandslams winnen in het enkelspel én de Paralympics. Als Diede de Groot deze week de US Open op haar naam schrijft, is haar palmares compleet. 'Ik ben benieuwd hoe het gaat. Haar grote droom en doel heeft ze bereikt. Ze is helemaal aan het einde van haar latijn. Het tijdverschil tussen Tokio en New York is heel groot. We gaan bekijken hoe dat donderdag gaat, als ze haar eerste wedstrijd speelt.'

WK in Alphen

Goud op de Paralympics is het hoogst haalbare voor een rolstoeltennisster. Nu Diede de Groot die plak heeft gewonnen, na haar vierde plek in het enkelspeltoernooi en zilveren medaille in het dubbelspel vijf jaar geleden in Rio de Janeiro (Brazilië), is de gouden missie van Nieuwe Sloot-uitbater Dave Kok geslaagd.

'In 2014 was Nieuwe Sloot de organisator de World Team Cup, het WK rolstoeltennis voor landenteams. Diede was destijds nog een jeugdspeler. Dave heeft toen gezien dat zij een groot talent is en in de buurt woont. Hij wilde haar helpen en begeleiden', herinnert Gerben de Groot van Nieuwe Sloot zich. 'Dave heeft toen Amanda Hopmans (uit Alphen aan den Rijn) aan haar gekoppeld en dat bleek letterlijk een gouden match.'

Sindsdien faciliteert Nieuwe Sloot Diede de Groot met van alles en nog wat. 'Wij stellen trainingsbanen beschikbaar, maar ook helpen medewerkers van het tenniscentrum haar met sociale media, sponsors zoeken en andere praktische zaken die nodig zijn.'

Rolmodel

Hoe toepasselijk, Gerben de Groot noemt Diede de Groot - geen familie - een rolmodel voor Nieuwe Sloot. ‘Ze is een held voor ons. Langs de grote wand in de hal hangt Diede en zie je haar successen', vertelt de rolstoeltenniscoach. 'De jeugd van Nieuwe Sloot kijkt tegen Diede op en wil net zo goed worden', ziet 'ie als hij zelf lesgeeft aan kinderen die tennissen in een rolstoel.

En hij hoopt dat zijn achternaamgenoot nog lang de successen aaneenrijgt. 'Hoe meer titels, hoe meer impact dat heeft op kinderen die ook willen rolstoeltennissen', weet Gerben de Groot. Hij hoopt dan ook dat de succesformule Diede de Groot-Amanda Hopmans doorgaat tot aan de Olympische Spelen van Parijs in 2024. 'Destijds bij Esther Vergeer hadden we ook niet gewild dat ze stopte na alles gewonnen te hebben. Met haar foundation inspireert Esther Vergeer, chef de mission bij deze Paralympische Spelen, nu kinderen met een handicap om te sporten bij een vereniging.'

Alphen bulkt wat dat aangaat van het rolstoeltennistalent. De regerend wereldkampioene bij de junioren komt namelijk ook uit Alphen aan den Rijn: Lizzy de Greef. 'Het zou fantastisch zijn als Diede en Lizzy elkaar ooit op een grandslam of Paralympics gaan ontmoeten en tegen elkaar strijden', droomt Gerben de Groot hardop. En niet te vergeten: de allereerste paralympisch kampioen rolstoeltennis ooit, in 1992, komt ook uit Alphen: Monique Kalkman.

Lintje

Zondag zijn Diede de Groot en Amanda Hopmans vanuit de Japanse hoofdstad naar New York (Verenigde Staten) gevlogen voor het laatste grandslamtoernooi van het jaar. Geen nationale huldiging dinsdag met demissionair premier Mark Rutte voor Diede de Groot. En ook op haar koninklijke onderscheiding, die elke sporter met olympisch en paralympisch goud krijgt, moet ze nog even wachten. 'We moeten thuis voor onszelf maar een feestje bouwen als we terug in Nederland zijn', zegt Diede de Groot.

Bij haar ouderlijk huis in Oudewater hangt de Nederlandse vlag in ieder geval al aan de gevel in afwachting van het rolstoeltennisfenomeen.