Rolstoeltennisster De Groot: ‘Heb me in Parijs zo ongelukkig gevoeld’
ALPHEN AAN DEN RIJN - Halverwege het gesprek met de NOS zegt rolstoeltennisster Diede de Groot: 'Ik heb een jaar voor de Paralympische Spelen gedacht: ik kan de pijn nog een jaar uithouden, ik zet alles op alles voor goud, daarna heb ik tijd om in mijn lichaam te investeren.'
Het goud kwam er niet. Wel een nieuwe heup, vanwege de artrose en de pijn die dat gaf. 'Er was geen alternatief; ik moest die operatie. Er kon niet meer kapot dan er al was.'
Heup en rechterbeen
De 27-jarige De Groot werd geboren met een afwijking aan de heup en een rechterbeen dat niet even lang was als haar linker, waardoor ze al op jonge leeftijd een prothese kreeg. Ze staat al tien jaar aan de tennistop en was jarenlang praktisch onverslaanbaar. Tot dit jaar, met als dieptepunt de paralympische enkelspelfinale die ze verloor van de Japanse Yui Kamiji.
Na die finale barstte ze in de armen van haar ouders in tranen uit. Het verdriet bleef maar stromen, ook tijdens het tv-interview. 'Niet omdat ik niet gewonnen heb; daar moet je als topsporter rekening mee houden. Maar ik heb me in Parijs zo ongelukkig gevoeld, zo onzeker, zo veel spanning', vertelt De Groot ruim twee maanden later in haar woonkamer in Utrecht.
Ze schraapt haar keel. Teruggaan naar dit moment betekent voor haar porren in een pijnpunt dat ze nog steeds niet helemaal heeft verwerkt.
'Ik heb vier jaar lang naar dit moment toegeleefd. Iedereen die me begin dit jaar vroeg of ik liever alle vier de grandslamtoernooien wilde winnen of paralympisch goud, gaf ik als antwoord 'goud'. Ik zat alleen maar in de goudkoorts. Dat heeft voor een blinde vlek gezorgd.'
Grootheid
Sinds 2018 is De Groot onafgebroken de nummer één van de wereld. In 2021 werd ze na Steffi Graf in 1988 de tweede tennisster met een Golden Slam (alle grandslamtitels en de olympische/paralympische titel in één jaar). Haar bijnaam is 'Diede The Great'.
Na 145 gewonnen wedstrijden verloor ze in mei van dit jaar zowaar weer eens een partij. Het was bijna groter nieuws dan haar 23ste grandslamtitel, die ze in juli op Wimbledon veroverde.
Tennis bracht haar overal ter wereld. Ze streek prijzen op. Was een rolmodel voor anderen. Maar het afgelopen jaar had de sport nog een andere noodzaak waar ze niemand over vertelde. Alleen als ze tenniste had ze bijna geen last van haar ontstoken heup. De focus op paralympisch goud werd haar mentale pijnmedicatie.
Chronische gewrichtspijn kan hels zijn. Ook voor een topsporter als De Groot, die is getraind in uithoudingsvermogen. 'Vooral bij het nietsdoen, als het ene bot tegen het andere aanzat.' Op alle momenten dat ze eigenlijk zou moeten rusten, in bed, op de bank, in een vliegtuig, leed ze haast ondraaglijke pijn.
Daar zou na de Spelen een einde aan komen met die nieuwe heup. De operatie is succesvol verlopen, waarover zo meer. Maar dat wist ze toen nog niet, in de paralympische finale in het uitverkochte Court Philippe-Chatrier.
'De operatie die ik geheim had gehouden, alle mensen die voor mij op de tribune zaten, mijn eigen goudkoorts... Ik kon het niet handelen. Misschien is dat het stukje dat het zo wreed maakt. Voor je gevoel ben je een ervaren topsporter die altijd op het hoogste niveau presteert. En dan merk je dat je dus toch niet de touwtjes in handen hebt.'
De Groot nam na de Spelen rust en werd in oktober geopereerd. Na de operatie mocht ze zes weken niet lopen en moest ze dat opnieuw leren. Dat was bijzonder, zegt ze. 'De eerste stappen waren een beetje wankel. Het was spannend voor mij omdat ik al geen normale heup had, dus hoe kan mijn lichaam dan wel lopen met een goede heup?'
Bloemenbehang
Kerst vierde ze op krukken, maar ook met een glimlach en voor het eerst in tien jaar zonder strak topsportregime.
Een verademing, zegt ze. Al moest ze na de zomer wel afkicken. 'Ik was meteen na de Spelen druk met tennis kijken en volgen. Alles was nog steeds tennis. Ik gunde mezelf nog niet die late avonden, zat in een regime van vroeg opstaan en naar de gym gaan. Dat heb ik wekenlang na de Spelen dwangmatig volgehouden, maar ik heb nu tegen mezelf gezegd: ik blijf topsporter, maar ik mag ook gewoon even geen zin hebben.'
Ze knapte haar huis op, fleurde een muur op met bloemenbehang, ging uit met vriendinnen. 'Eindelijk kan ik mijn planning aanpassen aan wat ik eigenlijk wil doen. Wat later naar bed, een keer extra patat eten.'
Ze hoopt weer de succesvolle topsporter te worden die ze was. Wanneer weet ze nog niet. En als dat niet lukt? 'Ik heb dit jaar bij mezelf ontdekt dat alleen maar winnen niet belangrijk is en dat het me ook niet gelukkig maakt om alleen maar daarop te focussen.'
Ze is even stil, kijkt naar het bloemenbehang en ontspant. 'De pijn is weg, ik heb een spiksplinternieuwe heup. Voor mij gaat 2025 veel gemoedelijker worden.'
Bron: NOS