Slagter, Van Vliet en Zwart terug van Olympische Spelen: ‘Droom die werkelijkheid wordt’
ALPHEN AAN DEN RIJN - Een in Alphen aan den Rijn woonachtige 3x3-basketballer, een in Alphen geboren estafetteloopster en een Alphense waterpoloscheidsrechter waren in de voorbije weken actief in Tokio op de Olympische Spelen. Inmiddels zijn Arvin Slagter, Leonie van Vliet en Michiel Zwart weer terug uit Japan. Een droom die werkelijkheid is geworden, voor alle drie, noemen ze het zelf.
Voor alle drie waren het hun eerste Olympische Spelen ooit. 'Een hele speciale ervaring', blikt 3x3-basketballer Arvin Slagter terug. 'Ik ben heel dankbaar dat het ondanks corona door mocht gaan.' Dat vindt ook Leonie van Vliet, die onderdeel is van het 4x100 meter atletiekteam. 'Het was echt heel leuk en een hele gave ervaring om mee te maken.'
Slagter en Van Vliet zijn allebei op trainingskamp in het Japanse Chiba geweest, voordat ze kort voor aanvang van de hun wedstrijden afreisden naar het olympisch dorp. 'Dat olympisch dorp was indrukwekkend om doorheen te lopen. Iedereen had een grote vlag op zijn complex, Nederland een medailleteller. Zo zorgde iedereen voor zijn eigen sfeer', aldus Slagter.
'Het olympisch dorp voelde onwerkelijk. Je leefde in een andere wereld', voegt Van Vliet toe. 'Als er ergens anders in de wereld een bom zou ontploffen, zou ik het niet weten.' Slagter: 'Bijna alle sporten van TeamNL zaten bij elkaar in één appartementencomplex. Die accommodatie was voor 90 procent van ons. Alleen de gezamenlijke ruimten werden afgesloten vanwege coronabesmettingen.'
Minst ervaren
Voor de buitenwereld was de verrassing groot dat Van Vliet geselecteerd werd. En min of meer ook voor de atlete zelf, die op amateurbasis aan atletiek doet en tandarts van beroep is. 'Afgelopen mei ben ik gaan meetrainen met de estafetteploeg. Toen wist ik nog niet dat ik mee mocht, maar dacht ik er ook pas voor het eerst over na dat ik misschien wel mee mocht', herinnert Van Vliet zich.
Samen met Dafne Schippers, Jamile Samuel, Nadine Visser, Naomi Sedney en Marije van Hunenstijn vormde de Alphense het keurkorps. Van Vliet ging mee als reserve. Toen Samuel geblesseerd afhaakte, hoopte Van Vliet op haar kans. Maar de Atletiekunie koos voor Van Hunenstijn. 'Vanwege de ervaring', vermoedt Van Vliet. 'Alle meiden zijn even snel, maar de andere meiden trainen al twee jaar met elkaar. En ik pas sinds mei. Dat heeft denk ik de doorslag gegeven, ik ben de minst ervaren.'
'By far groter dan WK-finale'
En dan was Michiel Zwart nog van de partij in de Japanse hoofdstad. 'Ik ben ooit begonnen met als doel om op de Olympische Spelen te kunnen fluiten', legt hij uit. 'Als ik dan als klap op de vuurpijl ook nog de halve finale mag fluiten tussen toplanden Spanje en Servië, is dat een droom die uitkomt.'
Net geen Björn Kuipers-momentje dus voor de Alphenaar, ondanks dat hij twee jaar geleden de WK-finale leidde. 'Qua druk is de halve finale op een Olympische Spelen by far groter dan een WK-finale', stelt Zwart. 'Het was echt genieten. Spanje en Servië zijn twee waterpologrootmachten die topfavoriet zijn voor het goud. Tien seconden voor tijd werd het duel beslist met een doelpunt van Servië. Alles zat erop en eraan.'
Al had 'ie 'm graag gefloten, die olympische finale. 'Natuurlijk hoop je daar op. Maar je moet tevreden zijn met wat je krijgt. Ik heb het goed gedaan. Het zijn mijn eerste Olympische Spelen en met mijn 34 jaar kom ik pas net kijken. Dus ik hoop dat de toekomst nog veel voor mij in petto heeft.'
'Het zat niet mee'
Waar Michiel Zwart als scheidsrechter uitermate tevreden is over het sportieve verloop van zijn wedstrijden, ligt dat bij Arvin Slagter en Leonie van Vliet net even anders. De estafetteploeg haalde in de olympische finale de finish niet. 'Dafne Schippers was te vroeg weg. Nadine Visser kon er niet bij', is volgens Van Vliet geconcludeerd na het bestuderen van de beelden. Visser wist als startloopster het stokje niet bij Schippers te krijgen en het was einde oefening. Had eremetaal er anders ingezeten? 'Dat was lastig geworden', erkent ze. 'Er werden hele snelle tijden gelopen. Maar als je alles goed doet, kun je een seconde harder lopen dan wij deden in de series. Dan had een vijfde plek er zeker in gezeten.'
De 3x3-basketballers maakten deel uit van de brede middenmoot die kans maakte op een medaille. Tijdens het toernooi stond Nederland op de drempel van rechtstreekse plaatsing voor de halve eindstrijd, maar een vinger uit de kom gooide roet in het eten. Tijdens de laatste poulewedstrijd kreeg Oranje een tweede kans, maar toen ging het jammerlijk mis tegen de latere - verrassende - olympisch kampioen. Tot overmaat van ramp verloor Nederland ook nog eens in de kwartfinales. 'De teleurstelling is er nog omdat het relatief kort geleden is. Maar langzaam komt het gevoel van trots', zegt Slagter. 'Jaren geleden had ik getekend voor een vijfde plek. Maar als je ziet hoe het toernooi verlopen is, hebben we wat pech gehad. Het zat niet mee.'
Welke herinnering blijft over na de Olympische Spelen? 'We hebben een hele goede prestatie geleverd waar we trots op mogen zijn. We zijn de eerste Nederlandse valide basketballers ooit op een Olympische Spelen. Dat zal voor altijd zo blijven. Het was een geweldige eer', vindt Slager. 'Dat het me gelukt is om naar de Olympische Spelen te gaan', antwoordt Van Vliet op haar beurt op de vraag. 'En ik vind het ook best een raar idee, dat ik er geweest ben.'
In 2024 opnieuw?
35 en 28 jaar zijn Arvin Slagter en Leonie van Vliet op dit moment. De volgende Olympische Spelen zijn 'al' over drie jaar. Zijn zij er in Parijs (Frankrijk) opnieuw bij? 'Dat weet ik echt nog niet. Het gezinsleven moet op een gegeven moment ook een bepaalde plaats krijgen', reageert Slagter. 'Maar ook het fysieke: hoe lang houd ik het vol om deze roofbouw, nu al twintig jaar, te plegen op mijn lichaam? Als die twee dingen goed zijn, ga ik een gooi doen naar 2024.'
Ook Van Vliet weet het nog niet. Dankzij haar olympische selectie gaan er meer deuren open, kan ze minder gaan werken als tandarts en zich meer richten op het atletiek. 'Ik wil mij volgend jaar plaatsen voor de Europese kampioenschappen, zowel met de estafette als individueel', kondigt Van Vliet aan. En wat betreft de Spelen? 'Wie weet nog een keer in 2024, ik weet het nog niet. Ik heb daar nog niet over nagedacht.'
'Ik wil er over drie jaar zeker weer bij zijn', zegt Zwart op zijn beurt. Hij zal de komende maanden vaak in het vliegtuig zitten, op weg naar nieuwe topwedstrijden. 'In de komende 52 weken zijn er tijdens 40 weken internationale wedstrijden. Van de Champions League tot de World League, EK en WK. Dus mijn programma zit bommetje vol', aldus de scheidsrechter, die op amateurbasis fluit maar wel een werkgever heeft die hem de kans geeft om zijn hobby uit te voeren.